v%2Bscenariuszy%2Bdla%2Beuropy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najmniejsze państwa często poradziły sobie najlepiej.Te które były tradycyjnie najbardziej zdecentralizowane i najmniej biurokratyczne w lepszej lub gorszej formie przetrwały sztorm, podczas gdy na drugim końcu spektrum, te które przez lata cierpiały od poważnych niedowładów, zawaliły się kompletnie, co w pewnych przypadkach doprowadziło do secesji najlepiej rozwiniętych regionów.Wszystko to razem powoduje, że pod względem politycznej geografii Europa roku 2010 przedstawia sobą dziwaczną łataninę księstw, miast państw, włości wasalnych i kilku małych państw narodowych, które przeżyły zawieruchę z początku stulecia.UE ofiarą braku legitymizmu rządów narodowychPoszerzenie na wschód zaniechane po przystąpieniu czterech krajów Europy Centralnej i WschodniejPonad tym poszarpanym krajobrazem góruje cokolwiek przymglona Unia Europejska.W gruncie rzeczy kryzys polityczny był potężnym ciosem dla procesu integracji europejskiej.Rządy z początku stulecia nie zyskały sławy z racji swej troski o sprawy długofalowe — wobec postępującej erozji legitymizacji miały raczej tendencję do ograniczania ambicji europejskich.Losy powiększenia ku wschodowi stanowią najlepszą ilustrację tej tezy.W okresie 2001-2002 stało się oczywiste, że opinia publiczna w pewnych krajach obawia się, iż rozszerzenie Unii w kierunku Europy Centralnej i Wschodniej doprowadzi do większego bezrobocia i wzrostu zorganizowanej przestępczości.Rządy starannie unikały poddania tej kwestii publicznej debacie.Były bardzo płodne w wydawaniu zatroskanych oświadczeń i inicjatywach dyplomatycznych, które spowalniały proces akcesji; na przykład wznawiając ad infinitum dyskusje o kosztach rozszerzenia lub zamawiając niezliczone raporty o krajach kandydujących i ich stopniu przygotowania.Takie zachowania w żaden sposób nie umniejszały nieufności szerokich rzesz społeczeństwa, ale za to niewątpliwie przyczyniły się do zwarzenia stosunków miedzy Unią i jej sąsiadami.Skonfrontowane z nową serią przeszkód, tylko cztery kraje zdołały pozostać na kursie i wejść do Unii.Inne kraje aplikujące zostały na długo osłabione — ich populacje, wyczerpane piętnastoma latami poświęceń i ekonomicznych niesprawiedliwości, nie były przygotowane, aby jeszcze dłużej wysłuchiwać obietnic jaśniejszej przyszłości.Reformy wyhamowały, aktywność gospodarczą i inwestycje straciły rozmach, a Europa Centralna i Wschodnia zanurzyły się w długookresowej ekonomicznej i politycznej niestabilności.Klęska poszerzenia pogarsza polityczną i ekonomiczną stabilność regionuOceniając te wydarzenia z obecnej perspektywy wypada powiedzieć, że sama Unia wciąż płaci wysoką cenę za niepowodzenie rozszerzenia.Po pierwsze, utraciła na długo wiarygodność na scenie międzynarodowej i zantagonizowała swoich bliskich sąsiadów.Społeczeństwa Centralnej i Wschodniej Europy czują, że inni Europejczycy, włączając w to nowe państwa członkowskie, zostawili ich swemu losowi, a ich rządy przy każdej okazji dumnie oświadczają, że przestąpienie do Unii nie jest już jednym z ich priorytetów, a jednocześnie próbują budować dwustronne przymierza dyplomatyczne z dużymi państwami członkowskimi, w szczególności z Niemcami.Po drugie, niestabilność krajów sąsiednich stwarza bezpośrednie zagrożenia dla bezpieczeństwa samej Unii.Najpoważniejszym z nich jest obecnie międzynarodowa przestępczość, która zaciska swe kleszcze na krajach Europy Centralnej i przelewa się do państw UE, które z nimi graniczą.Ponadto, jeśli perspektywy ekonomiczne regionu pozostaną tak marne jak obecnie, to będziemy zapewne świadkami pogorszenia się stosunków między samymi krajami Europy Centralnej i Wschodniej, co może doprowadzić do odrodzenia sporów etnicznych i środowiskowych, zwłaszcza na Bałkanach i nad Morzem Śródziemnym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki