[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bosch i Rider wstali.- Trochę się zmieniło - poinformowała ich Muriel.-Kiedyś nie było tam \
adnych budynków.Z naszego domumo\
na było iść prosto na górę.Zrobili w zboczu tarasy ipostawili domy.Za miliony dolarów.W miejscu, gdzieznaleziono moje dziecko, zbudowali wielką rezydencję.Niecierpię jej.Nie sposób było tego skomentować.Bosch tylko skinąłgłową i ruszył za Muriel przez krótki korytarz do kuchni.Nazewnątrz prowadziły oszklone drzwi.Muriel otworzyła je iwyszli.Ogród za domem zajmował strome wzniesienieprowadzące do gaju eukaliptusowego.Między drzewamiBosch dostrzegł kryty dachówką dach du\
ego domu.- Kiedyś nic tu nie było - powiedziała Muriel.- Samedrzewa.Teraz nastawiali domów.Mają nawet bramę.Niepozwalają mi przechodzić tędy tak jak kiedyś.Mo\
e myślą,\
e jestem jakÄ…Å› \
ebraczką, bo czasem szłam na górę iurządzałam sobie piknik w miejscu, gdzie znaleziono Becky.Bosch kiwał głową, myśląc przez chwilę o matceurządzającej sobie piknik w miejscu, gdzie zamordowano jejcórkę.Dał jednak spokój tym rozwa\
aniom, skupiając się naoglądaniu terenu za domem.Według raportu z autopsji BeckyVerloren wa\
yła dziewięćdziesiąt funtów.Mimo takniewielkiej masy, wniesienie jej na tak strome wzniesieniewymagało du\
ego wysiłku.Bosch zastanawiał się, czymorderca działał sam.Pomyślał o liczbie mnogiej, któreju\
yła Bailey Sabie.Spojrzał na Muriel Verloren stojącą w milczeniu ibezruchu, z zamkniętymi oczami.Przechyliła głowę,nadstawiając twarz na ciepłe promienie popołudniowegosłońca.Jak gdyby wyczuwając, \
e na nią patrzą, Murielpowiedziała, nie otwierając oczu:- Uwielbiam to miejsce.Nigdy stąd nie wyjadę.- Mo\
emy zobaczyć pokój córki? - zapytał Bosch.Muriel otworzyła oczy.- Tylko proszę wytrzeć buty przed wejściem.Zaprowadziłaich z powrotem przez kuchnię do korytarza.Drzwi obok schodów prowadzące do gara\
u były otwarte.Bosch97zajrzał do środka i zobaczył poobijanego minivana, wokółktórego piętrzyły się pudła i przedmioty prawdopodobniezebrane przez Muriel podczas wypraw po towar.Zwróciłuwagę na niewielką odległość między schodami a drzwiamido gara\
u.Nie był pewien, czy to mo\
e mieć jakieśznaczenie.Przypomniał sobie jednak, \
e w raporcie zpostępów dochodzenia znalazła się hipoteza, i\
sprawca ukryłsię w domu i czekał, a\
rodzina poło\
y się spać.Kryjówkąmógł być gara\
.Wejście na górę było utrudnione, poniewa\
na schodachwzdłu\
całej ściany stały pudła z rzeczami kupionymi nawyprzeda\
ach.Rider poszła pierwsza.Muriel przepuściłaBoscha przodem, a kiedy ją mijał, szepnęła:- Ma pan dzieci?Przytaknął, wiedząc, \
e odpowiedz
będzie dla niej bolesna.- Córkę.Odpowiedziała skinieniem głowy.- Niech pan jej nigdy nie spuszcza z oczu.Bosch nie próbował wyjaśniać, \
e córka mieszka ze swojąmatką daleko poza zasięgiem jego wzroku.Kiwnął tylkogłową i wszedł na schody.Na piętrze znajdował się korytarzyk i dwie sypialnieprzedzielone łazienką.Pokój Becky był w głębi, a jego oknawychodziły na wzgórze.Muriel otworzyła zamknięte drzwi.Gdy weszli do środka,odnieśli wra\
enie, jak gdyby znalez
li się w pętli czasu.Pokójwyglądał tak samo jak na zdjęciach sprzed siedemnastu lat,które Bosch oglądał w księdze morderstwa.Resztę domuzapchały rupiecie i gruz po zrujnowanym \
yciu, lecz wpokoju, gdzie Becky Verloren spała, rozmawiała przeztelefon i pisała w swoim sekretnym pamiętniku, nic się niezmieniło.Sypialnia pozostała nietknięta.Bosch zrobił kilka kroków w głąb pokoju i rozejrzał się wmilczeniu.Nawet kotu nie wolno tu było zaglądać.Wpowietrzu unosił się czysty i świe\
y zapach.- Wszystko wygląda dokładnie tak samo jak tego dnia,kiedy odeszła - rzekła Muriel.- Posłałam tylko łó\
ko.Bosch spojrzał na narzutę w koty.Spływała wokółbrzegów łó\
ka do samej falbanki, która równą linią opadałana podłogę.- Pani i mą\
spaliście po drugiej stronie domu, tak? -upewnił się Bosch.- Tak.Rebecca była w takim wieku, \
e potrzebowałatrochę prywatności.Na dole są dwie sypialnie, po drugiejstronie domu.98Tam był jej pierwszy pokój.Ale kiedy skończyła czternaścielat, przeniosła się na piętro.Bosch skinął głową i rezygnując z następnego pytania,znów się rozejrzał.- Pani Verloren, jak często tu pani przychodzi? - spytałaRider.- Codziennie.Czasem kiedy nie mogę spać - czyli dośćczęsto - przychodzę do pokoju i tu się kładę.Ale nie ścielęsobie łó\
ka.ChcÄ™, \
eby nale\
ało tylko do niej.Bosch uświadomił sobie, \
e znów kiwa głową, jak gdybydawał znać Muriel, \
e zrozumiał znaczenie jej słów.Podszedłdo toaletki.Za ramę lustra wetknięto fotografie.Na jednej znich Bosch rozpoznał młodą Bailey Sabie.Inne zdjęcieprzedstawiało samą Becky przed wie\
ą Eiffla.Dziewczynamiała na głowie czarny beret.Nie towarzyszył jej nikt z kółkaplastycznego.Na innej fotografii Becky była z jakimś chłopcem.Zdjęciezrobiono przypuszczalnie podczas wycieczki do Disneylandu,a mo\
e na molo w Santa Monica.- Kto to jest? - zapytał Bosch.Muriel podeszła do niego, \
eby popatrzeć.- Tu? Danny Kotchof.Jej pierwszy chłopak.Chłopiec, który wyprowadził się na Hawaje.- Gdy wyjechał, była zrozpaczona - dodała Muriel.- Kiedy dokładnie to się stało?- Latem poprzedniego roku, w czerwcu.Kiedy skończyłapierwszą klasę, a on drugą.Był rok starszy.- Wie pani, dlaczego jego rodzina się wyprowadziła?- Ojciec Danny'ego pracował w firmie wypo\
yczającejsamochody i został przeniesiony do nowej placówki na Maui.To był awans.Bosch zerknął na Rider, sprawdzając, czy uwa\
a tęinformację za istotną.Rider lekko pokręciła głową.Uznała,\
e to nie ma znaczenia dla sprawy.Mimo to Bosch niezamierzał rezygnować z tego tropu.- Czy Danny chodził do szkoły Hillside? - spytał.- Tak, tam się poznali - odrzekła Muriel.Wśród przedmiotów na toaletce Bosch dostrzegł taniąpamiątkę z Pary\
a - szklaną kulę ze sztucznym śniegiem iminiaturką wie\
y Eiffla.Woda częściowo ju\
wyparowała iiglica wie\
y tkwiła w bańce powietrza u góry kuli.- Danny te\
nale\
ał do kółka plastycznego? - zapytał.Czy razem pojechali do Pary\
a?99- Nie, jego rodzina wyprowadziła się stąd wcześniej -powiedziała Muriel.- W czerwcu, a wycieczka do Francjiodbyła się w ostatnim tygodniu sierpnia.- Czy potem widywała się albo kontaktowała z Dannym?- pytał dalej Bosch.- Och, tak, pisali do siebie listy i dzwonili [ Pobierz całość w formacie PDF ]