[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zsunęli się w mgnieniu oka; świst siekierek zawtórował złowrogo ich dzikim okrzykom i jękom dobijanych Szwedów.Sam król chciał rzeź powstrzymać; niektórzy rajtarowie, żywi jeszcze, rzucali się na kolana i wznosząc bezbronne ręce błagali o ratunek.Nic nie pomogło, nic nie wstrzymało mściwych siekier i w kwadrans później nie było już ani jednego żywego Szweda w parowie.Potem krwawi górale poczęli się sypać ku orszakowi królewskiemu.Nuncjusz ze zdumieniem patrzył na tych nie znanych sobie ludzi, rosłych, silnych, pokrytych częścią w skóry owcze, ubroczonych krwią i potrząsających dymiącymi jeszcze siekierkami.Lecz oni na widok biskupów poodkrywali głowy.Wielu poklękało w śniegu.Biskup krakowski podniósł załzawioną twarz ku niebu.- Oto pomoc boska, oto Opatrzność, która czuwa nad majestatem.Następnie zwrócił się do górali i rzekł:- Ludzie, coście za jedni?- Tutejsi! - odpowiedziano z tłumu.- Czy wiecie, komuście przyszli w pomoc.Oto król i pan wasz, któregoście uratowali!Na te słowa krzyk uczynił się w tłumie: „Król ! król ! Jezusie, Mario, król !”- Wierni górale poczęli się cisnąć do pana i tłoczyć.Z płaczem opadli go zewsząd, z płaczem całowali jego nogi, strzemiona, nawet kopyta jego konia.Zapanowało takie uniesienie, taki krzyk i szlochanie, że aż biskupi z obawy o osobę królewską musieli zbytni zapał hamować.Król zaś stał wśród wiernego ludu, jak pasterz wśród owiec, i łzy wielkie, jasne jak perły, spływały mu po twarzy.Po czym oblicze jego rozjaśniło się, jakby jakaś przemiana spełniła się nagle w jego duszy, jakby nowa wielka myśl, z nieba rodem, zaświeciła mu w głowie, i skinął ręką, że chce mówić, a gdy uciszyło się, rzekł podniesionym głosem, tak iż słyszał go tłum cały:- Boże! któryś mnie przez ręce prostego ludu wybawił, przysięgam ci na mękę i śmierć Syna Twego, że i jemu ojcem odtąd będę!- Amen! - powtórzyli biskupi.I czas jakiś trwało uroczyste milczenie, potem zaś nowa radość wybuchła.Poczęto wypytywać górali, skąd się wzięli w wąwozach i jakim sposobem tak w porę dla ratunku królowi się znaleźli.Okazało się, że znaczne podjazdy szwedzkie kręciły się koło Czorsztyna i nie dobywając samego zamku, zdawały się szukać kogoś i czekać.Górale słyszeli także o bitwie, którą podjazdy te stoczyły z jakimś wojskiem, między którym miał się i sam król znajdować.Wówczas to postanowili wciągnąć Szwedów w zasadzkę i nasławszy im fałszywych przewodników, umyślnie zwabili ich do tego parowu.- Widzieliśmy - mówili górale - jako onych czterech rycerzy uderzyło na tych psiajuchów, chcieliśmy im iść w pomoc, ale baliśmy się spłoszyć za wcześnie psu bratów.Tu król porwał się za głowę.- Matko Jedynego Syna! - krzyknął - szukać mi Babinicza! Niechaj mu choć pogrzeb wyprawimy!.i tego to człowieka za zdrajcę poczytano, który pierwszy krew za nas wylał!- Zawiniłem, miłościwy panie! - ozwał się Tyzenhauz.- Szukać go, szukać! - wołał król.- Nie odjadę stąd, póki mu w twarz nie spojrzę i nie pożegnam.Skoczyli więc żołnierze wraz z góralami na miejsce pierwszej walki i wkrótce spod stosu trupów końskich i ludzkich wydobyli pana Andrzeja.Twarz jego była blada, cała zabryzgana krwią, której grube sople zakrzepły mu na wąsach; oczy miał przymknięte; pancerz powyginany od razów mieczów i kopyt końskich.Ale ten pancerz właśnie uchronił go od zmiażdżenia, i żołnierzowi, który go podniósł, wydawało się, że usłyszał cichy jęk.- Dla Boga! Żyw! - zakrzyknął.- Zdjąć mu pancerz! - wołali inni.Wnet przecięto rzemienie.Kmicic odetchnął głębiej.- Dycha! dycha! Żyw! - powtórzyło kilka głosów.On zaś leżał czas jakiś nieruchomie, po czym otworzył oczy.Wówczas jeden z żołnierzy wlał mu do ust nieco gorzałki, inni zaś podnieśli go pod ramiona.W tej chwili nadjechał pędem sam król, do którego uszu doszedł okrzyk powtarzany przez wszystkie usta.Żołnierze przywlekli przed niego pana Andrzeja, który ciężył im ku ziemi i leciał przez ręce.Jednakże na widok króla przytomność wróciła mu na chwilę, uśmiech prawie dziecinny przebłysnął mu na twarzy, a blade jego wargi wyszeptały wyraźnie:- Mój pan, mój król żywie.wolny.I łzy błysły mu w źrenicach.- Babinicz! Babinicz! Czym cię nagrodzę?! - wołał król.- Jam nie Ba-bi-nicz, jam Kmi-cic! - szepnął rycerz.To rzekłszy zwisł jak martwy na rękach żołnierzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]