[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hella zbliżyła twarz do mojej twarzy i powiedziała z troską, marszcząc niemal boleśniebrwi:  Przecież chciałeś tego, nie? Zrobiłam, bo ty tego chciałeś.I nie żałuję. Twarz miałajakby postarzałą, bielejącą w upalnym mroku. Tak  powiedziałem  bardzo tego chciałem.Teraz jest cudownie. Przeszliśmy na przystanek dwójki, ludzi było tu sporo.Hella trzymałamnie mocno za rękę, przyklejona bokiem do mnie.Na przystanku pocałowałem ją jeszcze raz:ludzie wokoło nie stanowili przeszkody, stali się jakby upragnionym detalem scenerii. Muszęcię nauczyć całować się  szepnąłem Helli do ucha. Zrób to, proszę  powiedziała wolno iwyraz
nie. Pamiętasz śliwki?  spytałem. Pamiętam  odpowiedziała. A czepekkąpielowy?  pragnąłem gorąco mówić o czepku i o śliwkach, jakby te wątlutkie, nijakiewspomnienia stać się miały fundamentem czegoś wielkiego.Hella ujęła moją dłoń i przytuliławnętrzem do swego policzka. Pamiętam wszystko  powiedziała i stała tak długo. Zdaje się,że idzie dwójka  powiedziałem. Co z jutrem? Szybko.Mów. Oczywiście  powiedziałapośpiesznie. Tylko gdzie?  O szóstej przed kościołem św.Katarzyny  powiedziałemstanowczo i pocałowałem ją. Dobrze? Przyjdz
, ale koniecznie&  Podsadziłem ją za ramionana platformę tramwaju. Numer dwa!  wołała konduktorka, ciągnąc za rzemień dzwonkasygnałowego. Kierunek Sachsenhausen.Scharnhorststrasse, proszę wysiadać!  Przyjdę napewno!  krzyknęła Hella, gdy tramwaj ruszył.Postałem jeszcze chwilę, wsadziłem ręce w kieszenie i skręciłem w stronę Park Hotelu.Myślałem o tym, jak bardzo jestem głodny, i o tym, że już nie mogę zejść na dół, do jadalnikelnerów.Może ten łotr coś dla mnie odłożył?  pomyślałem o Piotrze bez sympatii i bezwiększej nadziei.1Nazajutrz parę minut po szóstej Hella zjawiła się przede mną w poplamionym fartuchuroboczym o zakasanych rękawach. Wyskoczyłam tylko na chwilę z pracy  powiedziała,patrząc na mnie z pogodnym upodobaniem  żeby ci powiedzieć, że dziś nie mogę. Dlaczego? spytałem napastliwie. Dodatkowe godziny  uśmiechnęła się ślicznie. Nie krzycz namnie.Sama dość się namartwiłam. Z
wietnie wyglądasz  powiedziałem: okazało się, żepiekielnie podoba mi się wszystko, cokolwiek miała na sobie, zaś ów fartuch tak był skrojony,podpięty, noszony i przewiązany, że wyglądał na kreację domu mody. Mam cholerną ochotę ciępocałować. Nawet w takim fartuchu?  ujęła fartuch dwoma palcami na biodrach, zkokieteryjną odrazą. Właśnie w takim  przyświadczyłem. Tym bardziej żeprzypuszczałem, iż nie masz już nic pod tym fartuchem. Zarumieniła się, dostrzegłem łatwo, żesłowa te sprawiły jej autentyczną przykrość. Nieprawda  odparła jednak, siląc się na podjęcietego samego tonu. Mam koszulę pod spodem. Mam straszną ochotę cię pocałować powtórzyłem.Spojrzała na mnie ulegle, w sposób pełen oddania, jak często dotąd. Ja też przyznała. Wiesz  dodała z dziewczęcym ożywieniem  przyniosłam ci coś. Wyjęła zkieszeni fartucha grubą, nie zaklejoną kopertę i dała mi: w środku były jej zdjęcia, które oglądałemu Rumpelmayera. Podobały ci się, prawda?  spytała niepewnie. Więc ci je przyniosłam.Sądla ciebie. Dziękuję  wybąkałem; byłem zaskoczony tym prezentem, wydal mi się trochęprzedwczesny, nieco reklamiarski, skojarzył mi się jakoś z rozdawaniem fotosów gwiazdfilmowych zbieraczom autografów lub dziennikarzom. Myślałam, że się bardziej ucieszysz powiedziała Hella, w głosie miała szczery zawód. Nie masz pojęcia, jak się cieszę oświadczyłem zdecydowanie. Muszę już iść  powiedziała. Na kopercie napisałam cinumer telefonu, pod którym zastaniesz mnie jutro cały dzień.Będę starała się odbierać samatelefony.Zadzwoń, ale na pewno. Na pewno  powiedziałem i przez chwilę trzymałem jej rękęw mojej dłoni.2Tego samego dnia rano wyprowadziłem się od Piotra.Drażnił mnie ogromnie.Nie omieszkałzaznaczyć kilka razy w ciągu doby, jak bardzo jest mu niewygodnie.Udało mi się zdobyć pokój wmałym hoteliku nieopodal Junghofstrasse. Czy mogę zostawić u ciebie dużą walizkę? spytałem Piotra z wymuszoną, pełną urazy grzecznością. Oczywiście  odparł kordialnie,szczęśliwy, że się wynoszę. Jak stoisz z forsą?  Mam jeszcze około dwustu marek odparłem chłodno. Hotel drogi, ale jakoś przeżyję aż do czasu znalezienia jakiegośsublokatorskiego pokoju i rozpoczęcia pracy, oczywiście. Pamiętaj więc  zaczął Piotrpatetycznie  że masz kogoś, na kogo możesz zawsze liczyć.%7łe masz mnie. Co ty powiesz? zdziwiłem się powściągliwie. Wobec tego odpal mi z kilo kartek mięsnych.Wiesz, teraz będęzdany tylko na posiłki w restauracjach. Z kartkami mięsnymi jest akurat nader krucho obwieścił mi Piotr spokojnie  ale na zwykły chleb mogę ci dać, ile chcesz. Tymi na zwykłychleb mogę ci jeszcze podbić oczy  powiedziałem. Mam zapas do końca wojny.Bądz
zdrów.Zacząłem działać z niebywała dynamiką.Znalezienie pokoju w tanim, podrzędnym hoteluwydawało się początkowo niemożliwością, wszystkie były wybite urlopowiczami z frontu postrychy; niemniej wyłowiłem w końcu wspomniany hotelik, noszący nazwę Hotel Krantz.Pościelzmieniała mi rudowłosa pokojówka w przydeptanych pantoflach, na widok której dreszczprzebiegł mi po kręgosłupie.Jak to dobrze, że jestem zakochany  pomyślałem w panice. Coza wspaniała dziwa! Rzeczywiście, pokojówka była wcieleniem wszelkich wyobrażeń oobezwładniającym, wysysającym szpik grzechu, twarz miała bezmyślną, matową, upstrzoną kilkudelikatnymi piegami, ramiona i piersi zarysowane tak krągłe, że obłość ich wywoływałaskojarzenia zmuszające do odwrócenia wzroku.Zostawiłem swoją walizkę i uciekłem naposzukiwanie sublokatorskiego pokoju.W barze automacie spotkałem pewnego znajomegoFlamanda z Antwerpii, który grał na akordeonie w knajpie przy Moselstrasse. Poszukaj wgazetach  poradził  a jak nie, to idz
do poÅ›rednika.Jest taki jeden, w tej wielkiej kamienicy narogu Zeil i Fahrgasse. UdaÅ‚em siÄ™ od razu do poÅ›rednika: dom staÅ‚ na rubieży dawnej dzielnicyhandlowej i żydowskiej, schody miaÅ‚ brudne i upstrzone reklamowymi tabliczkami w stylu koÅ„caubiegÅ‚ego wieku; wszÄ™dzie tu unosiÅ‚a siÄ™ zresztÄ… wesolutka i sentymentalna zarazem atmosferaniemieckiego fin de siècle u i rozkwitu kupiecko  przemysÅ‚owej cywilizacji czasuHohenzollernów.PoÅ›rednik byÅ‚ stary i niechlujny, ubrany w odwiecznÄ… alpakowÄ… marynarkÄ™,brudny gumowy koÅ‚nierzyk z różkami mimo upaÅ‚u i zatÅ‚uszczony plastron; siedziaÅ‚ w sÅ‚omianymfotelu za biurkiem zarzuconym gazetami sprzed tygodnia i papierem do pakowania, któremarkować miaÅ‚y akta licznych spraw; nad gÅ‚owÄ… miaÅ‚ oprawione w ramki dyplomy honorowe [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]