R Merkle Riley J. Tajemnica Nostradamusa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Delf�n ijego żona natychmiast umieścili na swych herbach angielskie godłoczekając, aż będą mogli objąć tron.W dalekim Eskurialu król Filip również otrzymał wieść o śmier-ci swojej starej, bezpłodnej angielskiej żony.Usiadłszy przy wielkimbiurku, zza którego rządził połową świata, napisał i starannie zapie-czętował list.Nazajutrz ambasadorowie wyruszyli do Paryża.Prze-słanie, jakie wiezli, brzmiało: Król Hiszpanii Filip pragnie przypie-czętować pokój z Francją ożenkiem z małą Elżbietą de Valois,czternastoletnią córką jego wysokości Henryka. To aż nieprzyzwoite, jak oni na siebie patrzą rzekł panDamville, spozierając na świeżo poślubionych małżonków siedzą-cych na podwyższeniu u szczytu stołu w paradnej sali H�telMontvert.Liczni słudzy dolewali wina i wnosili coraz to nowe egzo-tyczne dania na długie stoły.Ozdobne czepce zamężnych niewiast327przeplatały się z wytwornymi kapeluszami i beretami panów, w powie-trzu dzwięczały rozmowy i muzyka dobiegająca z galerii.Było to nie-wątpliwie pamiętne weselisko, aczkolwiek jak nie bez ironii pod-kreślali wyżej urodzeni goście ciut przesadne jak na człowiekatrzeciego stanu, zwłaszcza gdy wiele najlepszych rodzin zbankruto-wało w czasie ostatniej wojny. Tak, małżeństw nie należy zawierać z miłości, która z trudemprzetrwa najwyżej tydzień po ceremonii ślubnej przytaknął sąsiadDamville'a. Należy mieć na względzie korzyści dla obu rodzin, bo tojest rzecz trwała.Drobna panna młoda o czarnych włosach i zaróżowionych poli-czkach kroiła mięso dla męża, którego prawe ramię wisiało bezwładniena czarnym jedwabnym temblaku. Nie przyjąłbym zaproszenia, gdybym się nie dowiedział, żebędzie tu szlachetny pan de Vieilleville. Gość obrzucił spojrzeniembogato umeblowaną salę, ciężkie srebra stołowe, cenne obrazy, złoconeboazerie, wiszące wszędzie girlandy i festony i skrzywił nos, jak gdybypoczuł przykry zapach. Cóż, w końcu jest jego wujem.W dzisiejszych czasach nawetnajlepsza krew korzy się przed bankierami odparł drugi, nabijającna czubek noża pomme dor�e, korzenną kulkę mięsną obtoczoną wszafranie i zielu nagietka. Podobno wyraził zgodę na ślub dopiero wtedy, gdy wianopodwyższono do dwustu tysięcy. Jego towarzysz odłożył skrzydłobażanta, aby popić je winem z ciężkiego srebrnego puchara, z któregokorzystali na zmianę. Słusznie.A te wszystkie łaski i tytuły, jakich król nie szczędzibankierom. Biragues, Gondi.do czego to dojdzie? I kiedy to się skoń-czy? Nie wcześniej, nim spłacimy dług wojenny.a potem oczy-wiście ten, który król zaciągnął na koszty ślubu z Hiszpanią.Złe to cza-sy, gdy lichwiarze stają się szlachcicami prędzej, nizli z larw lęgną sięmuchy. Musisz jednak przyznać, panie, że ten miłosny związek speł-nia wymagania przyzwoitego ożenku: d Estouville poprawił stanswoich finansów, a ten Montvert jeszcze ściślej związał się z tronemFrancji. Jednakowoż powinni się wstydzić.Spójrz, panie, jak on się doniej uśmiecha.Twierdzi, że do bohaterskich czynów pod Thionvillenatchnęła go miłość do niej.Toż to niesłychane: ponoć nie była nawet328jego kochanką.Jak można nosić barwy córki bankiera? O, znowutoast.Pijmy za to, by żyli długo i szczęśliwie! Z radosnymokrzykiem goście unieśli kielichy.Kiedy biesiadnicy odprowadzili nowożeńców do łoża, by mócpózniej zaświadczyć o skonsumowaniu małżeństwa, matka pannymłodej wdała się w rozmowę z wysoką, nieco melancholijną młodądamą w czerni. Och, moja droga, jakże będę szczęśliwa widząc ciebie i Mikołajaprzed ołtarzem.Mój syn powinien się już ustatkować mówiła paniMontvert.Młoda dama westchnęła. Nie wiem, czy to będzie możliwe. Nigdy nie lekceważ mądrości mego drogiego pana Montvert rzekła z dumą starsza pani. Zważywszy jego obecne koligacje, manadzieję wyprosić u króla łaskę dla Mikołaja, żeby chłopiec mógłwreszcie wrócić do kraju.Parę dukatów tu, parę tam.i inni go poprą.Pertraktacje pokojowe idą dobrze, a wieść niesie, że niedługo znówbędzie królewskie wesele.Najjaśniejszy pan może ogłosić powszechneułaskawienie, a tak czy owak pan Montvert planuje wtedy się do niegozwrócić.Tylko nie zdradz mu, że ci o tym mówiłam; uwielbia robićniespodzianki.A skoro to.hm, to c o ś w kuferku wydaje się niestanowić już problemu, mój małżonek wyzbył się obiekcji co dowaszych małżeńskich planów.Zresztą sama wiesz, moja droga, że żywiwielki szacunek do ciebie i twojej ciotki.Stojący bliżej goście mogli byli spostrzec zdumiewającą przemia-nę, jaka zaszła na twarzy melancholijnej panny.Rumieniec wrócił jejna policzki, a emanująca z niej radość była niemal namacalna.ROZDZIAA XXIKrólowie mają już taki zwyczaj, że im mniej chwalebny traktat, tymwspanialsze towarzyszą mu uroczystości.Tym razem szykowały sięwyjątkowo wspaniałe: podwójny ślub i wielkie publiczne festyny.Córkakrólewska Elżbieta miała w osobie przybyłego z Hiszpanii pełnomocni-ka poślubić dawnego wroga, Filipa Hiszpańskiego, więdnąca zaś w sta-ropanieństwie siostra króla miała oddać rękę diukowi Sabaudii.Ro-botnicy, tkacze, malarze, cieśle pracowali dzień i noc, by na ów wielkidzień przeistoczyć cały Paryż w wielką salę balową.Wzdłuż trasy prze-marszu orszaków wisiały proporce, z katedralnego skarbca wyjęto kosz-towności, które miały przyozdobić wnętrze świątyni, a ponieważ uzna-no, iż pole turniejowe w Luwrze, a nawet to w Les Tournelles będzieza małe, by pomieścić rzeszę dostojników i wysoko urodzonych gości,biegnącą przed pałacem szeroką rue Saint-Antoine zmieniono w wiel-kie szranki na weselny turniej.Wzniesiono ozdobną trybunę dla wiel-kich dam i dostojnych gości.Każde okno przy ulicy zostało zarezerwo-wane i wynajęte za brzęczącą monetę ba, niektórzy pozbawieniskrupułów właściciele domów sprzedawali miejsca dwukrotnie! Kilkadni zabaw, festynów, turniejów, darmowych poczęstunków któż niebyłby tym uszczęśliwiony? Najszczęśliwsi zaś byli ci włoscy bankierzy,którzy udzielili królowi wysoko oprocentowanych pożyczek, albowiemkrólestwo zostało doprowadzone prawie do bankructwa niedawnąwojną z Filipem, a pokój oznaczał, że kto wie, być może odzyskają swojepieniądze.Pan Montvert siedział w naszym salonie, jadł ciasteczka ze srebrnej ta-cy i rozprawiał o zyskach z zainwestowanych fundusików powierzonychmu przez ciocię.330 Kapitał się podwoił, moje drogie, podwoił.Taką inwestycjępoleciłbym własnej matce, gdyby jeszcze żyła.Teraz pytanie brzmitylko, czy chce droga pani inwestować ponownie, rozbić pulę na różneinne inwestycje, czy też od razu wyciągnąć zyski.Ze ścian patrzyło na nas kilka dużych, drogich malowideł o treścireligijnej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki